Maarten Vangramberen ademt sport, zoveel is duidelijk. Wanneer de reporter van Primo vraagt of de journalist destijds zelf de ambitie had om topsporter te worden, geeft hij aan dat hij in zijn prille kindertijd wel eens gedroomd had van een wielerloopbaan.
“Alhoewel ik vooral tenniste, turnde en voetbalde”, bedenkt hij zich. “Maar op het speelveld naast het ouderlijk huis deed ik de slow motions na van de sprint die ik net in de Tour had gezien. Of probeerde ik mijn tijd op de 100 m sprint te verbeteren. Ik liep er ook altijd met een bal te dribbelen. Ik dacht echt dat mijn supertalent op een dag wel zou ontdekt worden – ik verslond ook de biografie van Carl Lewis waarin te lezen stond dat hij op zijn twaalfde ook nog nergens stond – maar naarmate ik ouder werd, begon het toch binnen te sijpelen dat het niet voor mij was weggelegd.”
Gelukkig kon Maarten deze ontgoocheling vrij goed relativeren. “Zeker toen ik als sportjournalist aan de slag ging. Weet je, meer dan 70 procent van alle atleten neemt deel aan slechts één editie van de Olympische Spelen. Ik maak straks als verslaggever mijn derde Spelen mee. Daar troost ik me mee. Ik heb bewegingsleer gestudeerd, net als mijn vader, en topsport heeft me altijd aangetrokken, en als journalist beweeg ik me maar mooi in die wereld.”
