Alice Toen nadert de mijlpaal van de 100 levensjaren, erg indrukwekkend en al helemaal omdat de actrice nog steeds zelfstandig is.
“Ik ben altijd al een plantrekker geweest”, gaat Alice van start in Primo. “En ik hoop dat ik het zo kan volhouden. Ik wéét wat ik kan, en wanneer anderen mij willen helpen, is dat niet per se wat ik wil. Ik maak nog steeds vers eten en was mij ’s morgens zelfstandig, weliswaar op mijn manier, dus dat duurt iets langer. Soms maakt hulp het leven juist moeilijker in plaats van makkelijker. Begrijp je? Ik kook graag, maar laat iemand anders mijn boodschappen doen zodat ik niet met die zware zakken hoef te sjouwen. Ik ga wel mee naar de markt kijken, hoor. En voor het buitenzetten van de vuilzakken krijg ik hulp van de buren. Een doos vol oude Primo’s bij het oud papier zetten, lukt me niet meer.”
Naar een rusthuis gaat de actrice liever niet. “Ik zou de drukte niet aankunnen. Je hebt daar maar een ‘kamer’. Ik woon in een duplexappartement en heb niet alleen een slaapkamer, living en keuken, maar bijvoorbeeld ook een computerkamer, een terras en zelfs een bovenverdieping waar ik kan zitten. Mijn dokter zegt altijd dat rust roest en dat het daarom belangrijk is om voldoende te bewegen. Maar ik hoef daar niet per se de deur voor uit, want ik kan eenvoudigweg thuis de nodige stappen zetten. Bijvoorbeeld om de bloemen op mijn terras water te geven. En in een rusthuis praten de mensen alleen maar over hun kleinkinderen en ziektes, terwijl ik wil discussiëren over kunst.”
