Het leven is niet altijd makkelijk. Dan kan een keertje huilen enorm opluchten en valt er soms een last van je schouders. Ook Erika Van Tielen huilt af en toe en zeker sinds ze kinderen heeft.
“De realiteit komt harder binnen. Oorlogsbeelden, kinderen in Gaza, een jongetje op school met een hersentumor dat uitbehandeld is. Maar ook een nostalgisch programma als De jaren negentig voor tieners grijpt me erg aan. Die muziek, die beelden, die hele Dutroux-saga, dat was mijn jeugd. En hoe ouder je wordt, hoe meer je wil vasthouden. En hoe meer je tot het besef komt van de vergankelijkheid der dingen”, vertelt ze aan De Morgen.
Maar soms wordt Erika ook wel een keertje boos en gaat ze wel eens een keertje door het lint.
“De mensen die je het dierbaarst zijn, kunnen je ook het kwaadst maken. Bij hen laat je je soms wat makkelijker gaan. Ik ben vaak een alleenstaande mama en dan komt alles op mij terecht. En soms wordt het me wat te veel en dan moet het eruit. Met veel lelijke woorden en luid roepen. Ik weet dat ik dat beter niet zou doen, maar het is uit onmacht. Als alleenstaande ouder is het ook moeilijk om te vluchten. Als je met twee bent, kan je je even afzonderen om op adem te komen.”
