Enkele jaren geleden nam Jens Dendoncker deel aan Humo’s Comedy Cup. Hij won de wedstrijd, maar heel euforisch was hij niet. Integendeel.
In zijn boek ‘Ik mag er niet aan denken’ schrijft Jens dat de voorronde k*t was, de halve finale ook en dat de euforie die hij voelde toen hij won snel plaats maakte voor zelftwijfel en angst.
“Nogal wat mensen zagen me al snel als een potentiële winnaar, waardoor ik het gevoel had alleen nog maar te kunnen ontgoochelen. Ondertussen sta ik veel sterker. Vroeger had ik de illusie dat er zoiets als perfectie bestond en dat het een kwestie van tijd, moeite en opoffering was tot ik die zou bereiken. Vandaag streef ik nog steeds naar die perfectie, maar wel in de wetenschap dat het één grote illusie is. Perfectie bestaat niet”, zegt hij aan Humo.
Jens nam in 2014 al een keertje deel, maar won toen niet. Het is pas twee jaar later dat hij de overwinning mee naar huis kon nemen. Het is dus vooral een kwestie van volhouden.
“Ik geloof dat ik in die eerste twee jaar, voor mijn winst, zo’n 250 keer gespeeld heb. Wat comedy en cunnilingus betreft, geloof ik dat je niet kunt blíjven teren op talent. Talent is een springplankje in het begin van je carrière. Maar weet je wie écht progressie maakt? Degenen die er obsessief mee bezig zijn en jaren voor een appel en een ei het land doorkruisen om 10 minuten op hun bek te gaan voor een publiek van vier kaarters en een onoplettende barvrouw. Dat is niet per se leuk, maar achteraf bekeken had ik dat wel nodig. Ik ben ondertussen volstrekt immuun. Zo’n jaar of twee tegen een muur van onverschilligheid beuken op de meest bizarre plekken: ik kan het iedereen aanraden.”
