Lynn Wesenbeek heeft er geen eenvoudige jeugd opzitten, zo kunnen we afleiden uit een artikel in Humo. Wanneer de reporter aan het tv-gezicht vraagt of ze het gevoel heeft dat haar een zorgeloze jeugd ontzegd is geweest, geeft Lynn aan dat ze vroeger weleens dacht “arme ik, kijk eens wat mij allemaal is overkomen!”
“Dat is des mensen, maar het is niet de juiste manier van denken”, relativeert ze echter meteen. “Integendeel: als ik nu naar mijn verleden kijk, is er vooral verdriet voor mijn moeder. Ze was 49 en ze was haar leven kwijt. Het gaat over háár, niet zozeer over wat mij is overkomen: zíj heeft zoveel moeten missen.”
Een gevoel dat ze ook kent nu haar vriendin overleden is. “Mensen vragen me: ‘Heb je niet veel verdriet?’ Ja, maar vooral voor haar, om wat ze niet meer zal kunnen meemaken. Het wegvallen van mijn moeder heeft me ook veel dingen gegéven, me gedwongen om dingen te ondernemen waartoe ik anders misschien nooit de nood had gevoeld. Zonder alternatief, met het mes op de keel, neem je makkelijker beslissingen dan wanneer alles vanzelf gaat. Het heeft me gevormd als mens, het heeft me een intens leven bezorgd.”
