In Dag Allemaal lezen we dat Peter Van de Veire is opgegroeid als enig kind, iets wat altijd voor een dubbel gevoel zorgde bij de presentator.
Enerzijds miste hij speelkameraadjes maar anderzijds was hij steevast het middelpunt in het leven van drie mensen. “Al die aandacht, ik liet me dat welgevallen. Ik was ‘de kleine prins’ die, volgens mijn ma, een ‘hele speciale’ zou worden”, klinkt het.
Hoewel Peter kan terugblikken op een gelukkige jeugd merkt hij op dat er vroeger niet over gevoelens werd gepraat. “Ik keek op naar mijn enthousiaste, energieke en vrolijke pa. ‘Je kan toch niet altijd zo gelukkig zijn geweest’, vroeg ik hem ooit. ‘Ja maar manneke, ik kon jou toch niet met mijn zorgen lastigvallen’, antwoordde hij. Die generatie viel anderen ‘niet lastig’ met eigen emoties, waardoor ik niet leerde om gevoelens te delen. Ik werd een opkropper, wat me parten speelde in relaties. Ik bouwde een kooi rond mezelf, problemen loste ik zelf wel op. Mijn vrouw Ilse, die kinder- en jeugdpsychiater is, heeft daar verandering in gebracht.”
