In 1989 stak Sam Gooris voor het eerst zijn neus aan het venster met zijn eerste single Laat me nu zingen. Tot op de dag van vandaag is de zanger nog steeds een graag geziene gast op de Vlaamse podia. In Dag Allemaal vertelt Sam echter over de keerzijde van de medaille, namelijk dat hij niet zoveel tijd met zijn kinderen heeft kunnen doorbrengen als hij zelf gewild had.
“Ik had er nooit bij stilgestaan, maar toen kwam corona waardoor ik ineens veel thuiszat, en onze eerste reis voor ‘Expeditie Gooris’, in Zuid-Europa”, gaat hij van start. “Bij de gesprekjes die achteraf opgenomen werden, zat ik naast mijn vrouw en plots was het alsof daar een man met een hamer stond, het besef: verdraaid, ik ben altijd maar blijven gaan. En nog altijd. Dankzij m’n vrouw kan ik daar nu af en toe afstand van nemen, het is handig dat Kelly intussen al vijf jaar m’n manager is.”
Sam geeft aan in het verleden vaak verjaardagen of communiefeesten gemist te hebben. “’s Middags als de familie en de genodigden aan ’t aperitieven waren, ging de papa rap-rap iets eten want de auto stond al klaar, en papa ging de baan op. En papa kwam ’s nachts terug thuis als iedereen afscheid aan het nemen was. Ik had er nooit bij stilgestaan. Tot ik ineens besefte dat die kinderjaren nooit meer terugkomen. Ik ben heel dankbaar voor het geduld van mijn vrouwke. En van Shania en Kenji, want die hebben me nooit iets kwalijk genomen.”
