Peter van de Veire vertelt in Humo dat zijn vader zo’n dertig jaar geleden aan de dood is ontsnapt.
“Hij was ongeveer zo oud als ik nu ben”, begint de radiomaker te vertellen. “Ik was alleen thuis toen de vaste telefoon rinkelde. Mijn moeder, volledig in paniek: ‘Uw vader is weer gevallen. ‘Hij was een constructiewerker in de tijd dat veiligheidsvoorschriften nog kladvelletjes waren om je neus mee te snuiten, op werven waar eens goed gelachen werd met de suggestie van een veiligheidshelm. Er was altijd wel iemand die een stalen paal op z’n voet kreeg of een zak cement tegen z’n kop. Mijn moeder vertelde: ‘Als ik een collega van uw vader naar de voordeur zag wandelen, dan kon ik alleen hopen dat hij niet dood was.’ Maar die keer had hij het wel heel bont gemaakt: hij was naar beneden gevallen van achttien meter hoogte.”
Gelukkig werd zijn val gebroken door een ijzeren uitsteeksel op tien meter hoogte. “Zijn benen waren kapot, zijn voeten lagen in frut vaneen, van zijn botten bleven alleen splinters over. Maar hij leefde nog. Ze hebben hem wel – o, ironie – vol ijzer moeten steken.”
